در سومین روز از شهریورماه سال 1344 در مهاجران، به دنیا آمد. نامش را جلیل گذاشتند. پدرش کشاورز بود. جلیل فقط تا پایان دوره ابتدایی تحصیل کرد و به سبب کمی در آمدِ پدر به عنوان شاگردِ جوشکار در شهر اراک مشغول به کار شد و پس از مدتی به عنوان یک کارگر جوشکاری در نزدِ یکی از دوستانش به کار پرداخت. ایشان همیشه ذوق و شوق جنگ را داشت و همیشه کلمه جبهه بر زبانش بود. حتی به او گفتیم که نه حالا وقت جبهه رفتن تو نیست؛ اما او می‌گفت: مادر جان، من نمی‌توانم ببینم که جوانانی در جبهه، پرپر می‌شوند و من این جا آرام و ساکت، بنشینم و شاهد پرپر شدن آن‌ها باشم. باید از سرزمین و وطن خود دفاع کنم و در راه حق و حقیقت و با افتخار به شهادت برسم. ایشان اخلاق و رفتار خوب و متینی داشت و همیشه با لب‌های خندان و روی شاد از همه پذیرایی می‌کرد. اخلاق نا پسند را در خود کشته بود و همیشه برای همه قدم خیر بر می‌داشت و دوست نداشت که کسی ناراحت باشد. وقتی او به خانه می‌آمد، دنیا را به ما می‌دادند؛ از بس که او اخلاق خوب و لطیفی داشت.
با رسیدن به سن سربازی، در سومین سال جنگ تحمیلی به خدمت فرا خوانده شد و دوره آموزشی را در کرمان سپری کرد و بعد از آن برای ادامه خدمت، راهی مناطق جنگی غرب کشور شد و در تیپ سه از لشکر 77 خراسان که آن زمان در سومار بود، مشغول خدمت شد. حضور او در جبهه‌های جنگ تا بیستم تیر 1364 ادامه داشت تا در این روز در درگیری مستقیم با نیروهای بعثی، به شهادت رسید. پیکر او هنوز بعد از سال‌ها در دشت‌های سومار به یادگار از سوی مردم شهیدپرور اراک باقی مانده است تا شاید روزی به آغوش خانواده‌اش بازگردد.
